ตั้งแต่ไม่ไปที่โรงเรียนก็เหงามาก ๆ เลยนะแต่ก็ต้องทำใจเพราะเราไม่ใช่......อย่างเขาเราจะตั้งใจเต็มร้อยอะไรกันนักหนา...ขนาดคนที่เขาเป็น....ใหญ่ๆ เขายังไม่เห็นจะรับผิดชอบอะไรเลย เพราะงี้หรือเปล่าสังคมจึงแย่มากขึ้นทุกวัน สำหรับตัวเราเองก็ต้องพยายามตั้งใจเรียนให้เต็มที่เพราะจะได้พบกับทางเลือกใหม่ที่เป็นของเราเองเพื่ออนาคตที่ไม่งอ เพราะห้าปีที่ผ่านมาช่วยงานทุกอย่างในที่ทำงานด้วยความเต็มใจ ตั้งใจ เต็มร้อย แต่ผลตอบกลับทางจิตใจไม่คุ้มค่าเลย ตอนนี้ก็รู้สึกท้อเหมือนกันกับชีวิตที่ยังไม่มีอะไรมั่นคง จะมีก็แต่ความเป็นแม่ที่มีอยู่เต็มร้อยและความรับผิดชอบที่ต้องเลี้ยงดูหลานอีก 3 คน แต่ไม่เป็นไรหรอกนะจะสู้และหาทางที่จะเลี้ยงดูชีวิตน้อย ๆ ให้เป็นคนดีของสังคมให้ได้....สู้โว๊ย....

น้อยใจตัวเองเหลืออะนาท...

ไม่เข้าใจว่าทำไมเราไม่เปิดใจให้กว้างกว่านี้นะกับเรื่องแค่เด็กนักเรียนไปเล่นน้ำกัน..เฮ้อ...จะไม่ให้น้อยใจเสียใจได้อย่างไรเล่าก็พวกเล่นมุดท่อน้ำจากฝากฝั่งของถนนฝั่งหนึ่งมาลงในลำห้วยที่ลึกมาก ๆๆๆ ๆ ๆ แล้วถ้าเด็กติดอยู่ในท่อจะไปตามหาที่ใหนเนี๊ยะแม่เจ้า พอเราดุเด็กกลับเข้าข้างเด็กโตว่าไอ้ตัวเล็ก ๆ ตามเขาไปทำไม ขออนุญาติแม่หรือเปล่าก่อนออกจากบ้าน ปั๊ดโธ่คุณนายที่บ้านนอกคอกตื้นสะตือต้อน่ะไม่ใช่คุณหนูในเมือง เพราะเป็นปกติที่ชนบทเด็กกับธรรมชาติและการออกไปเล่นกับเพื่อนก็เป็นเรื่องปกติ ม๊ายชั่ยเรื่องแปลกหรอกนาจ๊า แต่เราควรจะสอนเด็กทุกคนว่าเล่นอย่างนั้นอันตรายโดยเฉพาะเราเป็นพี่แล้วไม่ควรที่จะพาน้อย ๆ ตัวเล็ก ๆ ไปเล่นอย่างนั้น มาถึงตอนนี้ยังสงสัยอยู่ว่า กำลังเข้าสู่วัยทองหรือเปล่าทำมั๊ยทำมัยถึงเซดแดท......ทบทวนดูใหม่นาเจ้าคา....ท่านผู้เฆ่า....