ตั้งแต่ไม่ไปที่โรงเรียนก็เหงามาก ๆ เลยนะแต่ก็ต้องทำใจเพราะเราไม่ใช่......อย่างเขาเราจะตั้งใจเต็มร้อยอะไรกันนักหนา...ขนาดคนที่เขาเป็น....ใหญ่ๆ เขายังไม่เห็นจะรับผิดชอบอะไรเลย เพราะงี้หรือเปล่าสังคมจึงแย่มากขึ้นทุกวัน สำหรับตัวเราเองก็ต้องพยายามตั้งใจเรียนให้เต็มที่เพราะจะได้พบกับทางเลือกใหม่ที่เป็นของเราเองเพื่ออนาคตที่ไม่งอ เพราะห้าปีที่ผ่านมาช่วยงานทุกอย่างในที่ทำงานด้วยความเต็มใจ ตั้งใจ เต็มร้อย แต่ผลตอบกลับทางจิตใจไม่คุ้มค่าเลย ตอนนี้ก็รู้สึกท้อเหมือนกันกับชีวิตที่ยังไม่มีอะไรมั่นคง จะมีก็แต่ความเป็นแม่ที่มีอยู่เต็มร้อยและความรับผิดชอบที่ต้องเลี้ยงดูหลานอีก 3 คน แต่ไม่เป็นไรหรอกนะจะสู้และหาทางที่จะเลี้ยงดูชีวิตน้อย ๆ ให้เป็นคนดีของสังคมให้ได้....สู้โว๊ย....